Selecteer hier de onderwerpen en thema's die je interesseren:

Alles is politiek

Iedere week publiceert tijdgeestonderzoeker Farid Tabarki een column in Het Financieele Dagblad, over een breed scala aan onderwerpen. Thema’s zoals innovatie, de samenleving en het economische systeem komen hier aan bod. De column verschijnt ook wekelijks op onze website. Wil je meer columns van Farid lezen? http://fd.nl/auteur/farid-tabarki

Alles is politiek
21 februari, 2018

We schrijven het midden van de jaren ‘80. Alles is politiek. In Nederland is met Ruud Lubbers een superpolitieke premier aan de macht. En koningin Beatrix is een heel erg Koninklijke staatshoofd. Tegelijk zit de wereld op slot. ‘Alles is politiek, maar politiek is niet alles’, schreef theoloog Harry Kruiters in die tijd. Zouden we Zuid-Afrika wel of niet boycotten, dat vroegen we ons toen af. Kruiters komt tot de slotsom: ‘politiek lost niet alles op, want niet alle problemen zijn politieke of maatschappelijke problemen’. We kunnen en moeten dus allemaal ons steentje bijdragen.

Dat recentelijk de vermaakindustrie zich (weer) op maatschappelijke issues stort is een mooi bewijs voor het feit dat niet alleen professoren, premiers en koninginnen zich met de zorgen van de maatschappij bezig mogen houden. Gelukkig maar! In de afgelopen maanden heeft me de omvang van de maatschappelijke beweging waarmee we, met de sterren voorop, ons gezamenlijk over het leed van de wereld druk maken, in positieve zin verbaasd.

De MTV Video Music Awards, Golden Globes en de Grammy Awards leken de laatste tijd eerder op bijeenkomsten van een politieke partij dan de wederzijdse bewieroking waar ze normaliter voor bedoeld zijn. MTV nodigde de moeder van Heather Heyer uit die in Charlottesville werd vermoord tijdens een protest tegen ‘white supremacists’. Tijdens de Golden Globes gaf Oprah Winfrey een speech die haar een zetje gaf richting het presidentschap. Hillary Clinton mocht bij de Grammy Awards haar vroegere antagonist Donald Trump afzeiken.

Artiesten hebben tegenwoordig de waarheid in pacht en daarmee wellicht de macht in handen. Tijdens de Oscars volgende week wordt vast ook weer de politieke speech van de eeuw gegeven. Wat we alleen nog niet weten is welke acteur, actrice of regisseur zich het meest geroepen zal voelen.

Nederland is altijd al het land van de dominees. Tegenwoordig voelen ook BN-ers zich in toenemende mate geroepen om het vingertje hoog te houden. De speech van acteur Nasrin Dchar tijdens de uitreiking van de Gouden Kalveren in 2011 spreekt boekdelen. Hij nam stelling tegen iedereen die ‘bezig is met het injecteren van angst in de samenleving’.

Bij het eerder dit jaar gehouden Musical Awards Gala 2018 won Jacob de Groot in de categorie aanstormend talent. Hij pleitte vervolgens voor een wereld waarin we ‘niet bang of voorzichtig maar wel zorgvuldiger durven zijn’.

Het was een premierwaardige speech. Zij het wat minder wollig dan de toespraken van Ruud Lubbers, van wie we deze week afscheid hebben moeten nemen. Die heel politieke premier, die goed beschouwd niet veel méér wilde dan de aarde een klein beetje beter achterlaten dan hij hem had aangetroffen, wist als geen ander dat zorgvuldigheid een eigenschap is waarmee je heel ver kunt komen.

Iedere week publiceert tijdgeestonderzoeker Farid Tabarki een column in Het Financieele Dagblad, over een breed scala aan onderwerpen. Thema’s zoals innovatie, de samenleving en het economische systeem komen hier aan bod. De column verschijnt ook wekelijks op onze website. Wil je meer columns van Farid lezen? http://fd.nl/auteur/farid-tabarki

Tentakels
14 februari, 2018

De mens is geen octopus en dat is maar goed ook. Met twee armen overschrijden we al genoeg geschreven en ongeschreven grenzen.

In zijn afkickkliniek blijft Harvey Weinstein inmiddels met zijn tengels van anderen af. Het Openbaar Ministerie is nog niet overgegaan tot dagvaarding maar dat is een kwestie van tijd. De #metoo-beweging heeft tractie gekregen. Wat begon met de hebberige vingers van Harvey heeft inmiddels een bredere betekenis gekregen.

De tengels van Weinstein zijn ondertussen een symbool geworden van corrupt en smerig machtsmisbruik.

Maar hoe zit dat met de staat die zijn tentakels uitstrekt om goed proberen te doen?

Sharjah is een van de Verenigde Arabische Emiraten. De statelijke tentakels spreiden zich hier ver uit. Door het digitaal volgen van mensen die eerder al een digitaal strafblad hebben opgelopen, weten de autoriteiten het aantal gevallen van zware criminaliteit enorm naar beneden te brengen: in één jaar tijd is dat aantal met 45% gereduceerd. Dat is een geweldige prestatie, maar het is een overduidelijk geval waarin het kind met het badwater is weggegooid: met de dreiging is helaas ook de privacy vakkundig om zeep geholpen.

In Nederland gaan we in een milde vorm dezelfde kant op. Vorige week is de Dienst Uitvoering Onderwijs (DUO) door de rechter in het gelijk gesteld bij de vraag of ze reisgegevens van een student bij het bedrijf Translink mag opvragen om te controleren of de student in kwestie daadwerkelijk thuis dan wel op kamers woont. Zodoende kan DUO de student eventueel een boete opleggen. DUO laat geen gelegenheid onbenut om de studentenkamer binnen te stappen – letterlijk en figuurlijk.

Dat vind ik niet kies, want privacy ziet erop toe dat onze huiskamer, slaapkamer en werkkamer privé blijven zolang de overheid er niets te zoeken heeft. Daarom is de ‘sleepwet’ ook zo’n slecht idee. Het voorstel is om data te verzamelen volgens het principe van ‘ja mits’ terwijl het ‘nee tenzij’ zou moeten zijn.

Sterker nog, het voorstel is vooral ‘ja’: de voorwaarden zijn sowieso nogal slap geformuleerd. Volgens de huidige plannen kunnen alle gegevens zonder meer met buitenlandse diensten worden gedeeld zonder analyse vooraf. Uw en mijn gegevens worden te grabbel gegooid.

Het briefgeheim was en is heilig: als ik u een plezierige verjaardag wens op een vrolijke kaart in een envelop en iemand maakt die envelop open en publiceert de inhoud, dan zijn de rapen gaar en terecht ook. Het argument dat u of ik iets te verbergen zou kunnen hebben, is dan totaal niet relevant. Zou dat argument op internet dan ineens doorslaggevend zijn?

Welnee. Laten we de privacywaakhonden die hun tanden laten zien en af en toe hard blaffen, zoals Bits of Freedom, volmondig steunen.

Iedere week publiceert tijdgeestonderzoeker Farid Tabarki een column in Het Financieele Dagblad, over een breed scala aan onderwerpen. Thema’s zoals innovatie, de samenleving en het economische systeem komen hier aan bod. De column verschijnt ook wekelijks op onze website. Wil je meer columns van Farid lezen? http://fd.nl/auteur/farid-tabarki

Sport en drugs
7 februari, 2018

Wie denkt aan sport en verboden middelen, denkt vast ook aan Russische atleten die onder staatstoezicht aan de doping zijn. Maar daar wil ik het niet over hebben. Wél over de internationale topsport die regeringen mondiaal zouden moeten bedrijven om de belachelijke ‘war on drugs’ een halt toe te roepen.

Toch even naar de Olympische spelen. Nu onze nationale curlinghelden Jaap, Carlo, Laurens en Wouter zich niet hebben gekwalificeerd, bent u waarschijnlijk niet opgebleven voor de eerste curlingwedstrijden. Met andere sporten maken we wél een goede kans op medailles. Volgens databedrijf Gracenote zullen we er 18 in de wacht slepen, iets minder dan de 24 die de Oranjesporters uit Sotsji meenamen.

Steun van het Oranjelegioen kunnen ze dus goed gebruiken. Daarover maakte ambassadeur Lody Embrechts zich zorgen, en met hem De Telegraaf. ‘Géén drugs op Spelen!’ kopte de krant vorige week. En dat ging niet over doping. Nee, Nederlandse supporters wordt op het hart gedrukt vooral geen verboden middelen mee te nemen want, zo zegt onze diplomaat ter plaatse: ‘de controles zijn streng en de straffen zwaar’.

Onze minister van Justitie, Ferdinand Grapperhaus, wil leden van criminele organisaties ook graag strenger aanpakken. In een interview afgelopen zaterdag zegt de minister dat zijn aanpak ‘voor een belangrijk deel een war on drugs’ is. Hij stopt €100 mln in een fonds om de opsporing en bestrijding van deze tak van misdaad te bekostigen.

Dat helpt natuurlijk niets. Hoe illegaler het product hoe crimineler de productie en handel. In Portugal weten ze dat. In 2001 is de aanpak met 180 graden gedraaid en is het gebruik van soft- en harddrugs gedecriminaliseerd. Het directe gevolg: het aantal drugsdoden is gedecimeerd. De legalisering van cannabis in Uruguay laat eveneens hoopvolle resultaten zien. In de VS heeft de staat Oregon de verkoop van wiet inmiddels ook helemaal gelegaliseerd. De $85 mln die de ‘Beverstaat’ daarmee aan belastingen heeft opgehaald, komen ten gunste aan gezondheid, onderwijs, veiligheid en lokale overheden. In Nederland mag een coffeeshop wettelijk niet eens btw rekenen over de verkoop van wiet (immers een illegaal product).

Tijd voor een nieuw elan. Hoeveel medailles we in PyeongChang ophalen, is een kwestie van hard trainen en een dosis geluk. Het aantal drugsdoden en de vreselijke gevolgen van drugscriminaliteit is daarentegen een direct gevolg van beleid. Laten we het onderscheid tussen hard- en sof+tdrugs verlaten en Portugals standpunt omarmen dat er alleen een onderscheid bestaat tussen een gezonde en ongezonde omgang met drugs. Met andere landen die het anders aanpakken – naast Portugal en Uruguay ook Chili, Australië, Canada, Denemarken en zelfs Ghana – moeten we een internationaal offensief opzetten om de rest van de wereld te overtuigen van deze heilzame weg.

Het zal topsport worden.