Alles is politiek

Iedere week publiceert tijdgeestonderzoeker Farid Tabarki een column in Het Financieele Dagblad, over een breed scala aan onderwerpen. Thema’s zoals innovatie, de samenleving en het economische systeem komen hier aan bod. De column verschijnt ook wekelijks op onze website. Wil je meer columns van Farid lezen? http://fd.nl/auteur/farid-tabarki

Alles is politiek
21 februari, 2018

We schrijven het midden van de jaren ‘80. Alles is politiek. In Nederland is met Ruud Lubbers een superpolitieke premier aan de macht. En koningin Beatrix is een heel erg Koninklijke staatshoofd. Tegelijk zit de wereld op slot. ‘Alles is politiek, maar politiek is niet alles’, schreef theoloog Harry Kruiters in die tijd. Zouden we Zuid-Afrika wel of niet boycotten, dat vroegen we ons toen af. Kruiters komt tot de slotsom: ‘politiek lost niet alles op, want niet alle problemen zijn politieke of maatschappelijke problemen’. We kunnen en moeten dus allemaal ons steentje bijdragen.

Dat recentelijk de vermaakindustrie zich (weer) op maatschappelijke issues stort is een mooi bewijs voor het feit dat niet alleen professoren, premiers en koninginnen zich met de zorgen van de maatschappij bezig mogen houden. Gelukkig maar! In de afgelopen maanden heeft me de omvang van de maatschappelijke beweging waarmee we, met de sterren voorop, ons gezamenlijk over het leed van de wereld druk maken, in positieve zin verbaasd.

De MTV Video Music Awards, Golden Globes en de Grammy Awards leken de laatste tijd eerder op bijeenkomsten van een politieke partij dan de wederzijdse bewieroking waar ze normaliter voor bedoeld zijn. MTV nodigde de moeder van Heather Heyer uit die in Charlottesville werd vermoord tijdens een protest tegen ‘white supremacists’. Tijdens de Golden Globes gaf Oprah Winfrey een speech die haar een zetje gaf richting het presidentschap. Hillary Clinton mocht bij de Grammy Awards haar vroegere antagonist Donald Trump afzeiken.

Artiesten hebben tegenwoordig de waarheid in pacht en daarmee wellicht de macht in handen. Tijdens de Oscars volgende week wordt vast ook weer de politieke speech van de eeuw gegeven. Wat we alleen nog niet weten is welke acteur, actrice of regisseur zich het meest geroepen zal voelen.

Nederland is altijd al het land van de dominees. Tegenwoordig voelen ook BN-ers zich in toenemende mate geroepen om het vingertje hoog te houden. De speech van acteur Nasrin Dchar tijdens de uitreiking van de Gouden Kalveren in 2011 spreekt boekdelen. Hij nam stelling tegen iedereen die ‘bezig is met het injecteren van angst in de samenleving’.

Bij het eerder dit jaar gehouden Musical Awards Gala 2018 won Jacob de Groot in de categorie aanstormend talent. Hij pleitte vervolgens voor een wereld waarin we ‘niet bang of voorzichtig maar wel zorgvuldiger durven zijn’.

Het was een premierwaardige speech. Zij het wat minder wollig dan de toespraken van Ruud Lubbers, van wie we deze week afscheid hebben moeten nemen. Die heel politieke premier, die goed beschouwd niet veel méér wilde dan de aarde een klein beetje beter achterlaten dan hij hem had aangetroffen, wist als geen ander dat zorgvuldigheid een eigenschap is waarmee je heel ver kunt komen.