Hoe kan een goed functionerende zorgverlener die weet waartoe hij op aarde is, de komende jaren nóg scherper omgaan met de uitdagingen van de tijd? Met die vraag gaat Studio Zeitgeist aan de slag in samenwerking met het Brabantse Laverhof, gespecialiseerd in vele vormen van ouderenzorg.
In zowel interne als externe bijeenkomsten gaan medewerkers, cliënten, leidinggevenden en andere betrokkenen met elkaar in gesprek over de toekomst van het leven met ouderen. Hoe zorg je ervoor dat het systeem rondom de oudere bewoner maximaal wordt benut? Welke vormen van technologie zijn nuttig? Gaat het wel om ‘zorgen voor’, of eerder om ‘leven met’?
Studio Zeitgeist hanteert diverse werk- en gespreksvormen: van stakeholder-gesprekken tot Sokratische dialogen. Studiogenoten Farid Tabarki en Rindert de Groot trekken bij dit project gezamenlijk op.
Op dinsdag 28 mei voelde studiogenoot Farid Tabarki kunstenaars, culturele instellingen en beleidsmakers aan de tand over een inclusieve cultuursector in een stad met 170 verschillende nationaliteiten. Het debat De stad is meervoud werd georganiseerd door de Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur (RRKC).
Fotograaf Salih Kiliç: “Als je als organisatie je geld binnen wilt halen dan zul je je aan je omgeving aan moeten passen. Dat is gewoon een zakelijke keuze. Als je claimt het theater of het muziekpodium of het centrum van beeldende kunst van Rotterdam te zijn, dan is het je werk om Rotterdam binnen te halen. En Rotterdam heeft simpelweg een diverse samenstelling.”
Farid Tabarki: “Wat zou jou helpen om de volgende stap te kunnen maken, door te kunnen pakken, zodat inclusie binnen jouw organisatie een breed gedragen visie wordt?”
Janne Staarink, directeur De Doelen: “Ik denk eerlijk gezegd dat mijn ambitie hoger ligt dan wat er in het plan van de wethouder staat. Ik ben nog niets tegengekomen waarvan ik denk: Oh Christ! Als het aan mij had gelegen hadden de tandjes nog wat strakker aangedraaid mogen worden.Wat ik wèl lastig vind, is het meetbaar maken van diversiteit binnen het personeel van mijn organisatie. Dat vind ik altijd een beetje tricky. Jaren geleden moest je van Rick van der Ploeg in je hele personeelsbestand aankruisen wie wat was. Tot aan je seksuele geaardheid aan toe: de hele rimram, alles moest je invullen.”
Tabarki: “Net wilde je nog een tandje erbij…”
Janneke Staarink: “Het ligt gevoelig, omdat allemaal op te vragen. Ook als het om culturele diversiteit gaat. Niet iedereen wil daar antwoord op geven. Dat vind ik ingewikkeld. Je legt het er dan al snel te dik bovenop.”
Farid Tabarki: “Hoe zorg je ervoor dat je scherp blijft op je eigen en elkaars vooroordelen binnen de Gemeente Rotterdam?”
Abigail Norville, directeur Human Resources, Ontwikkeling, Communicatie en Juridische zaken, gemeente Rotterdam: “Ik zet alles in: verleiden, boos worden, doorduwen, het gesprek aangaan, aardig erover zijn, confronteren en het ongemak opzoeken. Ik kan niet zeggen, je moet èèn ding doen en dan ben je er. Je moet het hele arsenaal openzetten. En je moet er ook tegen kunnen. De lezingen die ik over inclusie geef, heten: If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen! Het wordt gewoon heet en vervelend als we het over inclusie gaan hebben.”
Farid Tabarki: “Laten we het daar verder over praten. Het ongemak.”
Fotograaf Salih Kiliç: “Zaken als ongelijkheid, racisme en inclusie zijn vaak hele persoonlijke ervaringen. Als ik solliciteer, kan ik dan zeggen dat ik werkelijk minder kans op een baan heb, omdat ik een Turkse achternaam heb? Nee. Tegelijkertijd blijkt uit onderzoek dat ik zeven keer een minder grote kans heb dan iemand met een Nederlandse naam en een geweldsdelict op zijn naam. Dat zijn de feiten waarmee ik te dealen heb. Ik merk dat er een stuk ongemak komt, wanneer een verhaal dat ontzettend persoonlijk is ook daadwerkelijk persoonlijk gemaakt wordt.”
Wethouder Saïd Kasmi: “Goed om te horen dat jullie een tandje erbij willen. Dat is de juiste spirit. Het College omarmt de aanbevelingen van de Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur we nemen ze bijna één op één over in onze nota. We gaan erop toezien dat culturele instellingen er ook daadwerkelijk mee aan de slag gaan. We gaan kijken naar de plannen die ze indienen en naar de jaarstukken. We gaan zeker niet achterover leunen. Qua publieksbereik en programmering doen we het goed, het meest kritisch ben ik op het personeelsbeleid. Tegelijkertijd is dat het meest lastige waar je als gemeente op kunt sturen, omdat je ook te maken hebt met wetgeving. Wat je wel kunt doen, is dat je de subsidie intrekt als instellingen hun doelstellingen niet halen. Wat mij betreft is dat de allerlaatste maatregel die je in moet zetten.”
Salih Kiliç: “Die mensen waar we het vanavond steeds over hebben die we in onze theaters willen, maar niet komen, die kun je ook op postcodegebied vinden. Naar je postcode durven ze zelfs bij de kassa van de Mediamarkt te vragen. Dat is dus niet zo moeilijk om te laten registeren. Afgezien van de etniciteit denk ik dat Rotterdamse culturele instellingen best op postcodegebied diversiteit op mogen zoeken. Volgens mij is dat een vrij simpele oplossing die je ook dusdanig kan toetsen. Blijkbaar kunnen we diversiteit wèl toetsen, maar doen we dit niet. In elk geval niet hard genoeg.”
Bekijk het debat: De Stad is meervoud.
Hoe maken we de kunst- en cultuur sector in Rotterdam inclusief? Daarover organiseert de Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur op dinsdag 28 mei een openbaar debat. Studiegenoot Farid Tabarki tekent voor de gespreksleiding en leidt het debat tussen praktijk en politiek in goede banen.
In het rapport de Stad is meervoud adviseert de RRKC de gemeente, de cultuursector en individuele instellingen om werk te maken van inclusiviteit en zet zij uiteen welke kansen dat biedt voor de sector en de stad. Wethouder Saïd Kasmi heeft laten weten de komende jaren te willen komen tot een inclusiviteitspact en kennisuitwisseling van instellingen onderling. Hij zal op 28 mei een reactie geven op de aanbevelingen uit het rapport.
Rotterdam is een stad met 170 verschillende nationaliteiten. Toch is de cultuursector te weinig een afspiegeling van de Rotterdamse bevolking. De gesubsidieerde instellingen blijven grotendeels eurocentrisch en traditioneel in vergelijking tot het informele veld dat cultureel diverser en inclusiever is. Tussen deze twee circuits is weinig uitwisseling en doorstroom. In een meer inclusieve cultuursector kan nieuw talent zich beter ontwikkelen en een praktijk opbouwen in Rotterdam. Lees meer